Genç bir kızken, evlilik teklifi aldığımız an yıllarca hayalimizde canlandırdığımız gibi olmadığında…
Giyeceğimiz gelinliğe kendimiz karar veremediğimizde…
Evimizi yuvamızı hayalimizdeki gibi kuramadığımızda…
İlk anne olduğumuz zaman yanımızda olmasını beklediğimiz, kendi dünyasıyla meşgul olduğunda…
Kötü bir gün geçirdiğimizde hatta kötü günler geçirdiğimizde, nasılsın? neyin var? senin için ne yapabilirim? diye sorulmasını beklerken, eleştiriye maruz kaldığımız durumlarda…
Fikrimiz sorulduğu zaman, samimi düşüncemizi beyan ettiğimizde alay edildiğinde…
Kendimizle ilgili tercihlerimiz hor görüldüğünde…
Önceliğimizin biz olamadığı zamanlarda, kendimiz için alamadığımızda…
Aynı kıyafetleri, yıkayıp yıkayıp günlerce giydiğimizde…
Seyrettiklerimizin ışıl ışıl, şıkır şıkır olduğunu gördüğümüzde…
Bir kutlamaya, eğlenceye eşlik edemeyecek haldeyken, halimizin anlaşılmasını beklerken anlaşılmadığımızda…
Yapmak zorunda olduğumuzu hissettiğimizde…
Bir başkasının yapmak zorunda olmadığını gördüğümüzde…
Ailemizde ya da çalışma ekibinin içinde fazladan sorumluluk aldığımızda…
Çalışıp, emek verdiklerimizin görülmeyip daha çoğu istendiğinde…
Destek alamadığımızda…
Talep ettiklerimizi alamadığımızda…
Kısacası iyi hissedebilmemizin dışarıya bağlı olduğunu düşündüğümüzde…
Değerimizi başkalarının belirlemesini beklediğimizde…
Nasıl hissederiz? Hissettiğimiz bu duygunun adı nedir?
Altın bir bileklik almak istediğimizde, beğenip seçtiğimiz bilekliğin fiyatını, kuyumcu ‘sence ne kadar eder’ diye sormaz. O altın bilekliğin değerini belirlemeyi bize bırakmaz. Neden biz değerimizi belirlemeyi karşı tarafa bırakırız?
Kendi değerimizi bilmediğimizde…
Yanlış yerde olduğumuzda
Yanlış zamanda harekete geçtiğimizde…
Yanlış kişiler için çabaladığımızda…
Beklenti içinde olduğumuzda…
Beğenilmek istediğimizde…
Bazen bizim için özel ya da önemli olan günlerde beklenti içine gireriz. Bu bir kutlama mesajı, nasılsın diye hâl hatır sormak, bir hediye ya da bir beğeni olabilir. Beklediğimiz olmadığında değersiz hissedebilir, beğenilmediğimizi düşünebiliriz. Beğenilmek için çabalar kendimizi yorarız. Böylece bir döngüye gireriz.
Değersiz hissettikçe beğenilme arzumuz yükselir, beğenilme arzumuz yükseldikçe çabamız artar, böyle bir çaba içinde olmak bizi yorar.
Evimize gelen misafirin, misafirliğini bilmediği yerde bir eleştirisiyle, kendimizi kötü hisseder böyle eleştiriye bir daha maruz kalmamak için koca koca eşyaları evimize doldururuz. Durumun değişeceğini umut ederken bu sefer eşyanın eleştirilmesiyle beğenilme arzumuzu tatmin edemeyiz.
Zamanla bize hizmet etmesi gereken eşyaya biz hizmet ederiz. Öyle bir zaman gelir ki bu eşyalar gözümüze batmaya başlar. Atmaya da satmaya da kıyamayız. Bu sefer amacı dışında kullanma yollarına gideriz.
Örneğin yeni taşındığımız şehirde evimizin mobilyasız halinin yüzümüze vurulmasının ardından, aylarca taksit ödemeye razı olup aldığımız vitrin takımı da beğenilmediğinde, bir süre kullandıktan sonra kilere alıp depolama alanı olarak kullanırız. Halbuki o taksiti ödemek için zamanımızı, emeğimizi takas ettiğimizi görmeyiz. Bir nevi değersizlik duygumuz ve beğenilme arzumuzun sembolü olan bu eşyayı kendimizce değerlendiririz.
Aradan yıllar geçer. Gördükçe içimiz daralır ama neden böyle hissettiğimizi bilemeyiz. Seyrettiğimiz filmin bir sahnesi, okuduğumuz kitaptan bir paragraf, duyduğumuz bir haber hatta bir rüya bize ilham olur, taşlar yerine oturur. Bu sefer o duyguyu ve o duygunun sembolü olan eşyayı alanımızdan çıkarmak isteriz.
Çözümlemek için uğraştığımız konunun sonuna yaklaştığımızda, kararlılığımız bize güç verir. O koca koca mobilyaları tek başımıza evden çıkarıveririz.
Aynı konu dışarıda şık olmak, güzel görünmek için dolabımıza doldurduğumuz kıyafetler, çantalar ve ayakkabılığa sıraladığımız ayakkabılar içinde geçerlidir.
Kısacası:
Sevgili kadın, sen değerlisin bu değeri önce kendin bilesin.
