Dilek tut

Övme akıl öğlene kadar, kuyma akıl kuşluğa kadar derdi annem. Bugüne kadar anlamamıştım ne demek olduğunu. Lafla anlamayana halle anlatırmış hayat.

Sahil kenarında, ortasında kauçuk ağacı olan kafede Ayhan’la buluştuk. Ahşap masa üzerindeki mumlar, ağaçtan sarkan fenerler, rengârenk minderli sandalyeleri ile iki erkeğin buluşacağı bir yerden ziyade yeni sevgili olmuş genç çiftlerin mekânıydı daha çok. Tabi kız kıza takılanlarında.

Uyanık, kız tavlamaya geliyor buraya diye düşündüm bir an. Futboldan, borsadan, kripto paradan konuşurken gözüm bileğindeki kırmızı beyaz ipe takıldı. İsntagram’da görmüştüm çok da ilgimi çekmemişti.

-Bu ne oğlum

-Marteniçka

-Ne niçka

-Marteniçka, senin dikkatini çektiği gibi kızlarında dikkatini çekiyor, bir bakmışsın sohbet başlamış. Kırmızı ve beyaz ipi burgu yaparak dileklerle birbirine dolayıp kendin hazırlayabiliyorsun. Yapılmış olanları da var. Mart başında bileğine bağladığın bu ipi leylek gördüğünde çiçek açmış bir ağaca asıyorsun.

Bana saçma geldi. Nasip kısmet meselesi değimliydi bütün bu konuşulanlar. Öylece oturmuş Ayhan’ın anlattıklarını dinlemeye devam ettim.

Gençsin, yakışıklısın, zekisin. Bu meziyetlerini ilişkilerini zenginleştirmek için kullansan. Düşünsene bir yere oturmuşsun etrafında kızlar.

İçimde bir istek uyandı. Hem dilek dilerim hem kızlarla sohbet ederim bir taşla iki kuş. Nereden alırım nasıl yaparım diye düşünürken, aklımı okumuş gibi cebinden çıkardığı marteniçkayı bileğime bağladı. Oracıkta tuttum dileğimi. Olana kadar söylemeyecekmişim, büyüsü bozulmayacakmış. Sıra leylek görmeye geldi.

Martın yirmi biri oldu hala leylek görmedim. Bayram da yaklaşıyor köye gideceğim. Babam bileğimdeki ipe kesin laf edecek ama uzun kollu gömlekle saklarım, kesin leylek görürüm bahçedeki erik ağacı çiçek açmıştır ona da takıveririm.

Marteniçkayı babam görmeden köydeki dördüncü günüme geldim. Bizim köyün çobanına bayram hediyesi götüreceğim. Evde ne varsa biraz biraz pay edip, havlu, çorap mendilde koyup çıkın yapan annemim tez git tez gel nasihatini de alıp çıktım yola.

Asfalt yol bitip de patikaya saptığımda yeni yeşillenmiş boş arazide kır çiçekleri, dağım saçım ağaçlar, çimenler yağlı boya tablo gibiydi. Gökyüzü berrak ama leyleksiz. Nerde bu leylekler diye başımı kaldırıp kaldırıp bakıyordum ki birden hop diye belime kadar bir yarığın içine düşüverdim.

Elimdeki çıkın havada süzülüp iki üç metre öteye düştü. Çıkacağım çıkamıyorum. Sıkışıp kaldım. Güneş tepemde. Yakıyor. Dellal (deli Ali) diye kaç kere çobana seslendim. Gelen olmadı.

Ne kadar kaldım bilmiyorum içim yandı.  Bira olsa, içince cooos dese, serinlesem.   Zaman geçtikçe daha mı çok daralıyordu bu yarık? Pantolonumun düğmesinin izi çıkacak göbeğime öyle acıtıyor ki. Yer yarılsa da içine girsem demiş miydim hiç?  Marteniçka her dediğimi gerçekleştiriyor muydu yoksa?  Gibi düşüncelerimi Dellal diye seslenerek bölüyordum. Çırpınmaktan bağırmaktan yorgun düşünce kollarımı üst üstte koyup yastık yaptım. Uyumuşum.

Neden sonra tepemden aşağı ılık bir hisle kendime geldim. Gözlerimi açtığımda sarı köpük köpük bir şey akıyordu. Bira mıydı? Marteniçka bu dileğimi de mi gerçekleştirmişti? Başımı kaldırdığımda çobanın köpeği sol bacağını kaldırmış tepemden aşağı işerken gördüm.   Kovaladım iti de olan olmuştu. Dellal kollarımdan tutup çekiştirdi yine de çıkamadım. Beni çıkaramamıştı ama cebinden telefonu çıkarıp haber etti köye.

Babam kazma kürekle sıkıştığım yeri genişletip çıkardı beni. Köyün ilerisindeki taş ocağında dinamit patlatmışlar ondan sonra olmuş bu yarık.   Ayhan’ın aklıyla leylek ararken gelmişti bunlar başıma.

Belime kadar toprak, başımdan aşağı sidikle eve vardığımda sokağın başındaki elektrik direğinin üstüne konmuş leyleği gördüm.    Ne diyeyim nasip.