Çanta da çantaymış ha

Yazarlık dersinde hocam bir şiir açtı. Oynat bakalım Gülistan deyip okumamı istedi. Çok severim şiir okumayı. Okuyup bittikten sonra ilk defa gördüğüm Edip Cansever’in bu hoşuma gitmişti.

Masa da masaymış ha

Adam yaşama sevinci içinde
Masaya anahtarlarını koydu
Bakır kâseye çiçekleri koydu
Sütünü yumurtasını koydu
Pencereden gelen ışığı koydu
Bisiklet sesini çıkrık sesini
Ekmeğin havanın yumuşaklığını koydu
Adam masaya
Aklında olup bitenleri koydu
Ne yapmak istiyordu hayatta
İşte onu koydu
Kimi seviyordu kimi sevmiyordu
Adam masaya onları da koydu
Üç kere üç dokuz ederdi
Adam koydu masaya dokuzu
Pencere yanındaydı gökyüzü yanında
Uzandı masaya sonsuzu koydu
Bir bira içmek istiyordu kaç gündür
Masaya biranın dökülüşünü koydu
Uykusunu koydu uyanıklığını koydu
Tokluğunu açlığını koydu.

Masa da masaymış ha
Bana mısın demedi bu kadar yüke
Bir iki sallandı durdu
Adam ha babam koyuyordu.

Edip Cansever

Yaklaşık bir yıl sonra ödev olarak verdiği konuyu, bu şiir üzerinden yapmak istedim. Böyle bir şiir kadın kaleminden yazılsaydı nasıl olurdu diye kendi kendime sorup yazdım.

Çanta da çantaymış ha

Kadın hayat mücadelesi içinde

Çantaya çocuk bezini koydu

Biberon içinde sağılmış sütünü koydu

Yedek kıyafet yalancı emzik koydu

Bebeğin gözündeki ışıltıyı koydu

Düdüklü tencere sesini, süpürge sesini

Kek kokusunu koydu

Kadın çantaya

Yapabildiklerini yapamadıklarını koydu

Hayalleri neydi

İşte onu koydu

Kime yetiyor kime yetemiyordu

Kadın çantaya onları da koydu

İki kere iki dört ederdi

Kadın koydu çantaya dördü

Kapı yanında, yol yanındaydı

Uzandı çantaya gidişlerini koydu

Ekmek yemek istiyordu kaç gündür

Çantaya pişmanlığını koydu

Rüyasını koydu, kabusunu koydu

Perhizini bozuşunu koydu

Çanta da çantaymış ha

Banamasın demedi bu kadar yükle

Bir iki yerinden dikiş atacak gibi oldu

Kadın ha bire koyuyordu.

Gülistan Karasu